کشتی گیله مردی

کشتی «گیله‌مردی» یا «کشتی گیلانی» که سال ۹۰ در فهرست آثار معنوی ایران به ثبت رسید همانند سایر رشته‌های ورزشی دارای فنون، قوانین خاص و آداب‌ورسوم ویژه هنگام برگزاری است.به‌طورمعمول زمان برگزاری کشتی گیله‌مردی در فصل تابستان و یا پایان کار کشاورزی تعیین می‌شود. در این کشتی افراد تازه‌کار را « نوچه» و به‌اصطلاح محلی « تنگوله» می‌نامند و کشتی گیران میدان‌دیده و کارآزموده را « پهلوان» خطاب می‌کنند. معمولاً کشتی گیران هر محل، با نظر سر پهلوان تصمیم به‌زور آزمایی می‌گیرند که در این صورت به شهرها و روستاهای همجوار خبر می‌دهند و کشتی گیران آن نقاط را برای انجام مسابقه دعوت می‌کنند.در کشتی گیله‌مردی هیچ رده‌بندی ، وزن و محدودیت زمانی برای نبردها وجود ندارد ولی کشتی گیران می‌توانند اگر نبرد طولانی شد از داور درخواست توقف و استراحت کنند. «سیبیل توکی، پسا لنگ، تک مشت، سر جیگیر، سرفوشان، دس به لنگ، دس به چکره، ران پوشی» از جمله فنون کشتی گیله‌مردی هستند. برای پیروزی در این کشتی ورزشکار باید با استفاده از دست، مشت و پا (لگدزدن ممنوع است)، حریف را مجبور به لمس زمین کند.