العالم - کشکول
حالا در حالی که 4 کشور ائتلاف پیشین را شکست خورده یافته اند سراسیمه به سمت ترکها میدوند و البته برای نزدیکی هرچه بیشتر به دوحامی جدی جریانهای اخوانی و مخالفین ایدئولوژی وهابی و سلفی سر و دست میشکنند. یکی وزیر خارجه اش را به دستبوسی ترکها میفرستد! دیگری اساسا هرگونه اختلاف را با ترکها نفی میکند! و دیگران همکاری با ترکها را واجب تر از نان شب معرفی میکنند.
دلیل اینکه 4 کشور متحد پیشین چرا و در سایه چه شرایطی در مسابقه نزدیکی به ترکها از هم سبقت میگیرند در یک نگاه عمومی و کلی آن است که اساسا و همواره این کشورها یا در سایه اعتقاد به دشمنی مشترک حیات خود را تعریف کرده اند و یا آنکه بدون زیست در سایه یک کشور بزرگتر و حامی احساس اعتماد بنفس ندارند.
در این میان و مهمتر از بررسی دیگر دلایل این ترجیح خفت بار بنظر میرسد بررسی نتایج احتمالی این نزدیکی درچند گزینه قابل پیش بینی باشد. اول آنکه در سایه نزدیکی سعودی و بحرین (بتبع سعودی) به ترکها انتظار داشته باشیم در آینده ای نه چندان دور ثمرات این نزدیکی در سوریه برای ترکها قابل برداشت گردد. فراموش نکنیم تروریستهای ارهابی مورد حمایت این کشورها هنوز دست از سر مردم سوریه برنداشته اند هرچند نسبت به قبل تضعیف شده اند.
دومین انتظار را میتوان در نزدیکی مصر و امارات به ترکیه تحلیل کرد و در پرونده لیبی و آنچه در این کشور بحران زده در جریان است جستجو کرد. در حالی که تا دیروز در یک سوی بحران لیبی، ترکیه و در طرف دیگر امارات و مصر قرار داشتند میتوان آینده ای نه چندان دور را چشم براه بود که در آن امارات و مصر در مقابل مطالبات و منافع ترکیه در لیبی چشم فروبندند. بر این مبنا احتمالا امارت از توسعه پروژه جهانی تصاحب بندرهایش در لیبی کوتاه خواهد آمد و مصر نیز دیگر مرزهای غربیش را غیر امن ازحضور ترکها تلقی نکند و خطوط قرمز ترسیم شده سیسی در این خصوص رنگهایی جدید برخود بگیرند.
حالا دیگر ترامپی در کار نیست که این کشورها را زیر پروبال خود بگیرد و البته اسرائیل هم علی رغم تلاشهای ترامپ موفق نشد جای خالی او را برای اعراب دیروز متحد پر کند. در چنین شرایط برای این کشورها سری بیکلاه باقی مانده است که بایستی با منسوجات ترکی آن را بپوشانند.