العالم - زلال قرآن
« ذنب » خود گناه است که وقتی از آدمی صادر شود در اطراف او پراکنده می شود و اگر با توبه مستور نگردد و از بین نرود در آخرت (بموقع تجسم اعمال) مجسم شده و موجبات عذاب صاحب خود را فراهم می نماید.
و« سیئه » به آثار وضعی گناه مثل: تیرگی و قساوت قلب، وقوع عذاب، رفتن آبرو و غیره گفته می شود، و از آنجا که « سیئات» به تبع «ذنوب» ایجاد می شوند، لذا با مستورشدن و محوشدن ذنوب در اثر توبه، سیئات هم از بین خواهند رفت، چرا که به گواه بخش دوم آیه 193 سوره مبارکه آل عمران:
«... رَبَّنَا فَاغْفِرْلَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْعَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ»
ترجمه: (... پروردگارا، از گناهان ما درگذر و زشتی کردار ما بپوشان و هنگام جان سپردن ما را با نیکان و صالحان محشور گردان).
هر گاه خداوند رحمان در اثر توبه و استغفاربه لطف و کرم خود از گناهان آدمی درگذرد، ضمن اینکه آثار ذنوب و گناهان او از بین می رود، به تبع آن آثار سیئات نیز از بین خواهند رفت.