العالم - زلال قرآن
استعداد های ذاتی انسان در بدو خلقت بالقوّه هستند.
به هدایت آیه 1 سوره مبارکه دهر (انسان):
«هَلْ أَتَىٰ عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِلَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا»
ترجمه: (آیا [جزاین است که] روزگاری طولانی برانسان گذشت که چیزی در خور ذکر نبود؟)
در بدو خلقت بدلیل بالقوّه بودن استعدادهای ذاتی، انسان رشد نا یافته و موجودی بسیار ضعیف است، ولی خداوند رحمان از باب رحمت واسعه خود، حس و شعور و قدرت علمی به او عنایت فرموده و به او امکان این توفیق را داده که بتواند:
1 - بواسطه قدرت علمی خویش در کائنات تصرف علمی نماید و بر آنها مسلط شود، و به عنوان خلیفه، اسرار و بدایع صنع الهی و حقایق مستتردرعالم خلقت را آشکارسازد.
2 - در پرتو ایمان و عمل صالح با رشد استعداد های ذاتی خویش به اخلاق الله متخلق گردد وبواسطه آنها تجلیگاه اسماء وصفات الهی شود ودرحد وسع وتوانائی خود آنها را به ظهور برساند.