به گزارش پایگاه خبری شبکه العالم، در بخشهایی از مطلب "عبدالباری عطوان" در روزنامه اینترنتی "رأی الیوم" آمده است:
یکی از خوانندگان روزنامه انگلیسی "گاردین" در پیامی نوشته است: بعد از دیدن عکس جسد "ایلان" کودک سوری، از خودم به عنوان یک شهروند انگلیسی خجالت کشیدم. زیرا دیوید کامرون نخست وزیر این کشور درها را به روی آوارگان سوری بست و فقط به چند هزار نفر اجازه ورود داد.
نمی دانم آیا سران کشورهای عرب به ویژه آنهایی که در این جنگ دست دارند و برای برافروختن آتش جنگ روی آن روغن می‌ریزند تا افراد بیشتری در سوریه و کشورهای اطراف آن کشته شوند، این عکس ها را دیده اند؟ و واکنش آنها چه بوده است، آیا آنان نیز مانند وزیر خارجه سوئد و بسیاری از ما اشک ریختند؟
احساس درد و اندوه می‌کنیم، وقتی می‌شنویم بعضی از "اندیشمندان" و کارشناسان عرب وابسته در کشورهایی که درها را به روی آوارگان سوری بسته اند، می گویند اتحادیه عرب باید نشستی را برای بررسی درد و رنج آوارگان برگزار کند.
این درد و رنج بیشتر می شود هنگامی که دکتر "نبیل العربی" دبیرکل اتحادیه عرب می گوید: "مشکل آوارگان سوری، بحرانی فراتراز این اتحادیه است".
چرا مانند زمانی که اتحادیه عرب عضویت سوریه را تعلیق کرد و یا برای صدور قطعنامه‌ای بین المللی جهت دخالت نظامی بین المللی در لیبی به شورای امنیت مراجعه کرد، (در ارتباط با موضوع آوارگان) چنین کاری نکرد؟
این درد هنگامی تشدید می شود که یادآوری کنیم، سوریه هنگامی که در سالهای 2007 – 2008 بیش از دو میلیون آواره و پناهجوی عراقی را پذیرفت، آن هم در زمانی که هزاران عراقی به دلیل انفجار خودروهای بمبگذاری شده روزانه در این کشور تکه تکه می شدند، به اتحادیه عرب مراجعه نکرد؛ سوری ها نیز برای ورود به اردن و لبنان نیازی به نشست اتحادیه عرب نداشتند.
و این درد هنگامی شدت می‌گیرد که می‌خوانیم و یا می‌شنویم برخی برای ما از بذل و بخش کشورهای عربی (حاشیه خلیج فارس) و به ویژه عربستان سخنرانی می‌کنند، و برای توجیه این مسأله که چرا درهای خود را به روی آوارگان سوری نگشوده اند، برای آوارگان و پناهجویان سوری در اردوگاه الزعتری در اردن پتو و خرما می فرستند و بیمارستان صحرایی ایجاد می کنند.
ملت سوریه از بخشنده ترین و متمدن ترین و قدیمی ترین ملتهای عربی است، و مردم این کشور پشتوانه بزرگی برای میزبانان خود هستند؛ زیرا سوری ها مردمی مبتکر و فعال هستند و هیچگاه باری بر دوش دیگران نخواهند بود زیرا با تلاش خود دست به تولید و کار آفرینی می زنند، آن‌هم از هیچ. به عنوان مثال در مصر آنان شهر ششم اکتبر را به بهشت تبدیل کردند و در آنجا رستوران و هتل و مغازه ایجاد کردند و صدها فرصت شغلی برای برادران مصری خود به‌وجود آوردند. آنان در ترکیه، امارات، اردن و حتی آلمان و اسپانیا و هر کشوری که به آنجا رفته‌اند چنین کاری انجام داده اند.
5 کشور عربی شکست خورده در حال ارسال آوارگان به مقصدی نامشخص و ایستگاه‌های قطار و سواحل دریای مدیترانه هستند. این آوارگان قربانی توطئه‌ای غربی با ابزار عربی هستند. چه کسی لیبی را ویران کرد و نیمی از مردم آن را به تونس و الجزایر راند. چه کسی عراق را اشغال کرد و مردم آن را کوچاند به صورتیکه این مهاجرت همچنان ادامه دارد. صدها هزار آواره به کجا خواهند رفت. در آینده نیز میلیونها آواره یمنی به کجا خواهند رفت؛ حملات هوایی و زمینی مستمر علیه یمن از 6 ماه قبل آغاز شده است و هزاران نفر بر اثر آن جان داده‌اند.
خداوند ایلان و برادرش و مادر آنها را رحمت کند. خداوند همه کودکان عرب دیگر را که در بازی ملل کشته شده و یا کشته می شوند رحمت کند. به دنبال واژه ای قوی تر از این می گردم که بگویم ما به عنوان عرب و انسان به خاطر آنچه که برای مردم ما در سرزمینهایمان روی می‌دهد، احساس ننگ می‌کنیم. لطف کنید ما را به خاطر ناتوانی و کوتاهیمان ببخشید!
