العالم - كشكول
دولت جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا تصاویر ماهواره ای بندر خلیفه در ابوظبی پایتخت امارات را ، عملیات احداث پایگاه نظامی چینی تفسیر کرد از اینرو محمد بن زاید حاکم فعلی امارات را به واشنگتن فرا خواند و نگرانی امریکا نسبت به این حوادث را به وی اطلاع داد. گزارش ها حاکی است بایدن بارها نگرانی خود را نسبت به حضور چین در امارات اعلام کرده و مسئولانی از دولت خود را برای توقف احداث پایگاه نظامی چین به امارات فرستاده است.
کشورهایی که بر حمایت خارجی متکی بوده و اقتصادشان وابسته به سرمایه گذاری های خارجی است مانند عربستان و امارات نمی توانند از منبع حمایت و سرمایه گذاری خود جدا شوند.
اما برای بررسی این مساله از زاویه ای دیگر، باید به اختلاف دیدگاه واشنگتن و این کشورها اشاره کنیم به ویژه در برخورد با ایران، این اختلاف پس از ساقط کردن پهپاد گلوبال هاوک توسط ایران و شتاب این کشورها و رژیم صهیونیستی برای تحریک دونالد ترامپ رییس جمهور وقت آمریکا، جهت پاسخ دادن به ایران و مخالفت وی با آن به وجود آمد و شکست بزرگی برای گروه در آن زمان بود.
اما اختلاف این کشورها با آمریکا، با آمدن جو بایدن رییس جمهوری کنونی این کشور، بیشتر شد و عربستان و امارات در عمل در صدد یافتن جایگزین هایی برای آمریکا برآمدند البته با حفظ رابطه ویژه با واشنگتن دستکم در مرحله آتی، که این جستجوها آنها را به چین؛ مهم ترین و خطرناکترین رقیب واشنگتن (به گفته محافل سیاسی و امنیتی آمریکا) رساند.
آمار واصله از افزایش مبادلات تجاری چین و عربستان از سال 2020 به تقریبا 18 درصد خبر می دهد که بیش از 28 میلیارد دلار است و این رقم ها بیانگر افزایش همکاری با پکن است.
امارات و عربستان در صدد ایجاد روابط قوی تری با روسیه نیز هستند ( ریاض با مخالفت خود با امریکا و افزایش تولید نفت و ایجاد بحران در سهم نفت آمریکا که ترامپ رئیس جمهوری را خشمگین کرد، در صدد تحریک امریکا برآمد)
موضوع پایگاه نظامی چین در ابو ظبی که امارات نسبت به ماهیت نظامی آن اظهار بی اطلاعی کرده بود ( که طبعا مورد پذیرش امریکا نبوده است ) امکان دارد دارای پیامی با دو مضمون مختلف برای واشنگتن باشد.
پیام اول؛ مفادش این است که ابوظبی می خواهد توان خود را در یافتن شرکایی دیگر نشان دهد حتی اگر بزرگترین رقیب برای واشنگتن باشند.
پیام دوم؛ مضمونش این است که پکن می خواهد آشکارا بگوید حاضر و آماده برای پر کردن هر خلایی میان واشنگتن و هم پیمانانش در منطقه و هر مکان دیگری است.
اما پیش از اینکه این سناریو را واقعیتی اجتناب ناپذیرفرض کنیم باید این سوال ها را پرسید که:
آیا این کشورها جرات دارند به جای امریکا، چین یا روسیه را جایگزین کنند و تبعات آن را بپذیرند ؟ آیا اینها سرنوشت خود را آشکارا به رژیم صهیونیستی محول کرده اند و در واقع این قدرت و اراده را دارند که بخواهند چنین کاری کنند؟
آیا در ماجرای نزدیکی روابط چین با کشورهای عربی، سناریویی در خصوص اختلاف افکنی میان این کشورهای عربی و واشنگتن وجود دارد و آیا چین از این طریق می خواهد با ایجاد تنش در روابط میان امریکا و کشورهای عربی، در منطقه حضوری مقتدر پیدا کند؟
به احتمال زیاد آمریکا اهرم فشارهای زیادی در تعامل با امارات و عربستان و دیگر کشورهای منطقه در صورت نافرمانی هر یک از آنها در اختیار دارد و به نظر می رسد چین تا کنون نتوانسته چنین اهرم های فشاری را در رقابت با واشنگتن در اختیار داشته باشد.