العالم ـ زلال قرآن
عبادت حقیقی که خداوند وجود انسان را برآن سرشته است در شرایط توحید امکان پذیرمی شود و با حالت شرک هیچ مناسبتی ندارد، چرا که در حالت شرک الزاماً فرد مشرک با هدف خلقت خود (عبودیت و بندگی خداوند یکتا) فاصله پیدا کرده و با انحراف از صراط مستقیم الهی رابطه او با خداوند قطع می گردد، به همین سبب گفته می شود که، شرک به خداوند از گناهان کبیره و ظلم بزرگی هم در حق او و هم در حق خود انسان مشرک است، و هر کس در فرصت عمر دنیائی خود با توبه حقیقی، خویشتن را از آلودگی شرک به خدا پاک و در معرض رحمت و مغفرت الهی قرار ندهد و با استعاذه و استغفار برای رهائی خود از این بلای عظیم اقدام نکند و در حال شرک از دنیا برود به طور قطع به آتش قهر و غضب الهی گرفتارشده واِلّا ولابُد در آتش سوزان جهنم مخلد خواهد بود.
به بیان دیگر: از آنجا که شرک نقطه مقابل و متضاد با توحید و عبادت و عبودیت خالصانه الهی است، پس فرد مشرک با خروج از صراط مستقیم الهی به بیراهه رفته و عملاً رابطه خود و خداوند سبحان را قطع کرده است، در نتیجه بدست خود خویشتن را از رحمت خداوند که بواسطه عبادت خالصانه و عبودیت صادقانه و خاشعانه او قابل وصول است، محروم ساخته و خود را به آتش سوزان خشم و غضب الهی گرفتار می کند.