العالم ـ زلال قرآن
از آنجا که جریان کمال آدمی از مسیر فطرت الهی او و رشد و شکوفائی استعدادهای ذاتی او می گذرد، پس مادامی که انسان در صراط فطرت پاک خویش استقرار یافته و در آن حرکت نماید و با عبادت و عبودیت خالصانه خداوند، نیات و گفتار و اعمال خود را بر نوامیس خلقت و سنت ها و اوامر الهی و احکام دین او تطبیق دهد و در پرتو علوم و معارف حقه الهیه، حق را حق و باطل را باطل و سعادت حقیقی را سعادت و حقایق عالم را آنگونه که هستند، ببیند در راه کمال مطلوب خویش گام برداشته است.
ولی اگر از صراط فطرت الهی خود منحرف شود و با ارتکاب گناه و معصیت از فرمان عقل و حکم فطرت خارج گردد و روی دل خویش را ازحق به سوی باطل و از خیر به سوی شرّ و از سعادت به سوی شقاوت بگرداند، به طور طبیعی هوای نفس را معبود خویش قرارداده و با اطاعت از شیطان اسیر وسوسه های او شده و به جای خدا از شیطان پیروی و فرمان برداری نماید، در حقیقت راه کمال خود را سد کرده و در راه بدبختی و شقاوت گام برداشته است.