العالم _ زلال قرآن
«حُبّ ذات» و منیت و خود بزرگ بینی و خود خواهی های منبعث از آن، با گرفتارکردن آدمی به کِبر و غرور و نخوت، و اسارت او در چنبره هواهای نفسانی و امیال و شهوات حیوانی و با عطف توجه کامل او بسوی عوامل مادی حیات، موجبات غفلت انسان از خدا و مرگ و قیامت را فراهم کرده و بزرگترین موانع را بر سر راه کمال حقیقی او ایجاد می نماید.
به بیان دیگر: «حُب ذات» که خداوند رحمان از سر لطف و مرحمت خاصه خود و برای به کمال رسیدن انسان، آن را در فطرت و ذات او تعبیه فرموده تا از طریق کشش ها و گرایش هائی که برای تامین نیازهای وجود آدمی ایجاد می کند، بقا واستمرار حیات او را ضمانت نماید، تا زمانی که ازاعتدال خارج نشده، می تواند بهترین تسهیل کننده راه کمال انسان باشد، ولی اگر از حد اعتدال خارج گردد، با ایجاد صفت های، خود خواهی، و خود محوری، خود برتربینی، و منیت وانانیت، آدمی را از صراط کمال خارج کرده و چنان او را به زرق وبرق های فریبنده دنیای مادی مشغول می دارد که با غرور و سرمستی حاصل ازکسب آنها دچاراحساس استغنا و بی نیازی ازخداوند می گردد که کم کم خالق ومالک وجود خویش و تمام عالمیان یعنی خداوند تبارک وتعالی را ازیاد می برد، چنین فردی عملاً از جهان نور و روحانیت و معنویت منقطع شده و درچاه ظلمت و گمراهی سقوط می نماید.