العالم - زلال قرآن
به گواه بخش دوم آیه 7 و آیه 8 سوره مبارکه حجرات:
«...وَلَـٰكِنَّ اللَّـهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمَانَ وَزَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ وَكَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَوَالْفُسُوقَ وَالْعِصْيَانَ أُولَـٰئِكَ هُمُ الرَّاشِدُونَ. فَضْلًا مِنَ اللَّـهِ وَنِعْمَةً وَاللَّـهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ »
ترجمه: (... و لیکن خدا مقام ایمان را محبوب شما گردانید و در دلهاتان نیکو بیاراست و کفر و فسق و معصیت را زشت و منفور در نظرتان ساخت. اینان به حقیقت اهل صواب و هدایتند. این مقام بر آنان به فضل خدا و نعمت الهی حاصل گردید و خدا (به احوال بندگان) دانا و (به صلاح نظام عالم) آگاه است).
خداوند رحمان توسط ایمان، عشق و محبت به جمال علی الاطلاق خویش را در ذات و فطرت بشر قرارداده و بواسطه آن زمینه های اصلی برای وصول به کمال ومقام قرب الهی را در وجود آدمی فراهم فرموده است، تا با کشش ذاتی حاصل از آن، انسان بتواند به مقصد اعلی کمال خویش که همان پیشگاه با عظمت الهی است توفیق یابد.
پس به گفته یکی از بزرگان:
«حُبّ حقیقی همان انجذاب شعوری ذاتی مخصوص بین انسان و خداوند رحمان است، که موجب تعلق خاطر و ارتباط وجودی بین مُحب و محبوب و عبد و معبود حقیقی، یعنی انسان بعنوان مُحب و معلول، و ذات اقدس الهی بعنوان محبوب و مستکمل می گردد».
به همین سبب به استناد آیات بالا، خداوند، با محبوب کردن مقام ایمان و منفور نمودن کفر و فسق و عصیان در قلوب مومنین، آتش عشق به خود را در قلوب آنها شعله ور ساخته و زمینه این توفیق را فراهم کرده است تا انسان ها، سوار بر مرکب راهوار محبت الهی بتوانند راه طولانی و پرپیچ وخم و پرخوف و خطر کمال خویش را به سلامت بپیمایند و خود را سالم (مبراء از هر آلودگی) به پیشگاه با عظمت الهی برسانند.