العالم - زلال قرآن
قرب در مورد بنده و خداوند یک جریان دو طرفه است، چرا که موضوع قرب، هم درمورد قرب خداوند به بندگان و هم درمورد قرب بندگان به خدا صادق است.
قرب خدا به بندگان:
به گواه آیات زیر:
1– آیه 16 سوره مبارکه ق:
«وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ»
ترجمه: (وما انسان را خلق کرده ایم و از وساوس و اندیشه‌های نفس او کاملا آگاهیم که ما از رگ گردن او به او نزدیکتریم).
2 – آیه 85 سوره مبارکه واقعه:
« وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَـٰكِنْ لَا تُبْصِرُونَ»
ترجمه: (و ما به او از شما نزدیکتریم لیکن شما بصیرت ندارید).
3 – آیه 186 سوره مبارکه بقره:
« وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»
ترجمه: (و چون بندگان من (ازدوری و نزدیکی) من از تو پرسند، (بدانند که) من به آنها نزدیکم، هرگاه کسی مرا خواند دعای او را اجابت کنم. پس باید دعوت مرا (و پیغمبران مرا) بپذیرند و به من بگروند، باشد که (به سعادت) راه یابند).
خداوند «حیّ قیوم» که بر تمام وجود و هستی بندگان خود احاطه قیومی دارد و با علم مطلق خویش برتمام زوایای وجود آنها عالِم است، ازرگ گردن هم به آنها نزدیک تراست.