العالم ـ زلال قرآن
انسان (نمازگزار)، به عنوان اشرف و افضل مخلوقات عالم باید به درستی به وظیفه بسیار بسیار سنگین خویش در مقابل ذات اقدس الهی پی ببرد ومتوجه باشد که به حکم آیات زیر:
1 – آیات 41 و42 سوره مبارکه احزاب:
« يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّـهَ ذِكْرًا كَثِيرًا . وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا»
ترجمه: (ای کسانی که ایمان آورده‌اید ذکر حق و یاد خدا (به دل و زبان) بسیار کنید. و دایم صبح و شام به تسبیح و تنزیه ذات پاکش بپردازید).
2 – آیات39 و40 سوره مبارکه ق:
« فَاصْبِرْعَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ . وَمِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَأَدْبَارَالسُّجُودِ»
ترجمه: (پس تو (ای رسول) بر آنچه می گویند (و می کنند از آزاروتکذیب) صبرکن (تا ما آنها را کیفردهیم) و به حمد و ستایش خدایت تسبیح گو پیش ازطلوع خورشید (به نماز صبح) و پیش ازغروب آن (به نماز ظهروعصر)).
موظف است لساناً و قلباً تسبیح گوی خداوند سبحان باشد و آنگونه که شایسته ذات اقدس اوست به تسبیح وتنزیه وتعظیم وتحمید او بپردازد و با مبرّا ومنزّه دانستن ذات مقدسش ازهر عینیت بخشی وپوشاندن لباس کثرت وتوصیف وتحدید، بکوشد به حقیقت تسبیح دست یابد ان شاءَالله.
توفیق در درک و باور یقینی این حقایق موجب می شود تا وقتی نمازگزاربه اداء با توجه و حضور قلب ذکر شریف «سبحان الله» می پردازد، درحقیقت خود را در دژ محکم تسبیح و تنزیه ذات اقدس الهی قرارمی دهد و از هرگونه شائبه تحدید وتشبیه و تخلیط محفوظ می دارد.