العالم - ایران
نشست «شهرهای معلق؛ اشغال و مقاومت، نقشه و ضدنقشه» امروز بعد از ظهر با حضور برخی از اساتید و دانشجویان شهرسازی دانشگاه تهران و کارشناسان این حوزه برگزار شد و در ابتدای این نشست، آزاده ثبوت، مدرس و پژوهشگر شهرسازی دانشگاه کویینز بلفاست، اظهارداشت: تخریب اردوگاه‌های فلسطینی، پدیده ای تاریخی و نه جدید است که در آن از بولدوزر همواره به‌عنوان سلاح جنگی و ارعاب توسط ارتش اشغالگر استفاده شده است.
وی گفت: ساکنان اردوگاه‌های فلسطینی با مقاومت و حفظ اردوگاه‌های خود، راه را برای بازگشت دوباره باز کردند و نوعی از مقاومت را در پیش گرفتند و همواره، یکی از سیاست اشغالگران از میان بردن اردوگاه‌های فلسطینی است.
ثبوت افزود: اردوگاه نهرالبارد دومین اردوگاه بزرگ فلسطینیان در لبنان بود و سه هزار و ۵۰۰ نفر فلسطینی را در خود جای داده بود که در سال ۲۰۰۷ تخریب شد و تا این لحظه، اظهارات و گواهی فلسطینیان از این اردوگاه، کاملا انکار شده و نادیده انگاشته می‌شود.
وی بیان کرد: خلق دوباره زندگی جمعی در اردوگاه، حفظ فضاهای فلسطینی و نام گذاری برخی مناطق در اردوگاه‌ها، برای فلسطینیان آواره، یادآور زندگی در خانه‌های خود است؛ اردوگاه‌ها، جایی است که فلسطینیان به بقای خود ادامه می‌دهند و خویشاوندی موجود در اردوگاه می‌تواند منجر با انسجام و اتحاد بیشتر فلسطینیان شود تا با روحیه و انگیزه بیشتری، مقاومت در برابر اشغالگران را ادامه دهند.
ثبوت افزود: از دست دادن اردوگاه‌ها از منظر فلسطینیان، فراتر از تخریب یک مکان فیزیکی، بلکه به معنای نابودی سنگ، درخت‌ها و انسان‌ها است.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: نوسازی و بازسازی این اردوگاه‌ها، نقش مهمی در ترمیم ترومای روحی و فکری فلسطینیان دارد هر چند شما امروز می‌توانید بجای واژه اردوگاه، کلمه «غزه» را قرار دهید که همان معنا و مفهوم را دارد.
این چهره دانشگاهی با بیان اینکه اردوگاه‌های فلسطینی، یک تداوم تاریخی را برای پناهندگان فلسطینی تقویت می‌کند، تصریح کرد: احمد واکد یک مهندس ارشد عمران گفته که نقشه‌ها، همیشه ابتدا توسط پیروزمندان ترسیم می‌شود و جغرافیا، هنر جنگ است ولی می‌تواند هنر مقاومت نیز باشد.
وی گفت: سازمان‌های بین المللی و به خصوص سازمان ملل برای نخستین بار وادار شدند نقش سیاسی پناهندگان فلسطین در بازگشت و بازسازی اردوگاه نهرالبارد را بپذیرند و این یک دگرگونی سیاسی را ایجاد کرد؛ نهر البارد، اولین اردوگاه فلسطینی تخریب شده بود.
ثبوت افزود: پس از بازسازی اردوگاه نهر البارد، شاهد ازدواج جوانان ساکن اردوگاه، بازی کودکان و پیوند میان خاطره و تاریخ با زیارت اهل قبور در آرامستان اردوگاه از سوی ساکنان فلسطینی بودم، اگر چه آرزوی سالمندان فلسطینی ساکن اردوگاه این بود که نهایتا در خاک سرزمین مادری خود یعنی فلسطین به خاک سپرده شوند.
ثبوت خاطرنشان کرد: ارتش وقت لبنان در گذشته می خواست خیابان‌های منتهی به اردوگاه نهرالبارد را طوری طراحی کند که به راحتی به آنها دسترسی داشته باشد؛ لوله‌های آبی که باید استانداردی داشته باشد یا قاعده مشخصی دارد در اردوگاه، بسیار باریک ساخته شده بود که مبادا، ساکنین فلسطینی اردوگاه سلاح در آن جاسازی کنند و این تفکر شهرسازی نظامی در اردوگاه نهرالبارد کاملا مشهود بود.
وی ادامه داد: اما شاید بتوان گفت برای نخستین بار، گروه‌هایی غیر از احزاب سیاسی، تسهیل گر اتفاقی مهم در فلسطین شدند؛ آنها شهرسازان بودند (که جغرافیایی جدید ساختند) و برخی احزاب سیاسی نیز از این موضوع چندان خوشحال نبودند زیرا یک نوع قلمرو سیاسی جدید (در دل اردوگاه) خلق شد.
ثبوت، خاطرنشان کرد: وطن از منظر مردم فلسطین سرزمین مادری آنها یعنی فلسطین و این موضوعی است که نوجوان تا سالمند فلسطینی بر آن تاکید دارد و محافظت از فرهنگ، زبان؛ پوشش و تاریخ آنها، برایشان اهمیت بسیاری دارد.
شکوه حسینی استادیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی نیز در این نشست اظهارداشت: ما امروز دچار نوعی نگاه دوگانه در موضوع فلسطین شدیم، یک نوع آن، نگاه انتزاعی، شعاری و با ادبیات دولتی است و نوع دیگر هم متأسفانه چندان به آن پرداخته نشده و بیشتر از زاویه دید انسانی و رمانتیک است.
وی گفت: فرد فلسطینی که از سرزمین خودش آواره است و فرد یهودی که هفتاد هشتاد سال است در آن سرزمین زندگی می‌کند و برخی واقعیات دیگر، شاید ما را به این نتیجه می‌رسانند که دستیابی به راه حل موضوع، سخت است.