العالم - در گوشی
گزارش های خبری حاکی از آن است که مغرب هفته گذشته محمد آیت واعلی سفیر خود در امارات و کنسول های خود در دبی و ابوظبی را فراخوانده است.
بر اساس این گزارش ها، این فراخوانی ها درحالی صورت می گیرد که یک سال است امارات در مغرب سفیر ندارد.
پایگاه های اینترنتی وابسته به قطر یا نزدیک به آن، علت تنش در روابط دو طرف را مخالفت مغرب با بحران به وجود آمده در روابط میان کشورها حوزه خلیج فارس و خودداری مغرب از جانبداری عربستان و امارات در تنش با قطر دانسته است.
این پایگاه ها افزودند: تنش در روابط میان امارات و مغرب زمانی آغاز شد که عربستان و امارات، محاصره قطر را آغاز کردند و مغرب موضعی یکجانبه را دراین زمینه اتخاذ کرد.
اگر چه این تفسیر ممکن است تا حدودی درست باشد، اما تا حدودی هم ناقص است و وجه کامل تر آن این بود که امارات در گذشته تلاش کرد تا از طریق سرمایه گذاری و استفاده از نفوذ خود در داخل مغرب به این هدف دست یابد، اما پایگاه مغربی، گزارشی را دراین رابطه منتشر کرده بود که در آن به سفر مشکوک برخی از مدیران مسئول روزنامه های مغربی به امارات در اواخر سال 2017 و نیز تلاش امارات برای خرید پایگاه های الکترونیکی مهم مغربی و به کارگیری آن ها درجهت تاثیرگذاری بر ترسیم سیاست های مغرب همسو با منافع خود اشاره کرده بود.
به نظر می رسد که مغرب با اشکال مختلف دخالت امارات در آن کشور مخالفت کرده و آنرا در راستای نقش خرابکارانه امارات برای ضربه زدن به روابط دو کشور برشمرده است.
اختلافات میان دو کشور اولین بار در اواخر سال 2017 و بر سر چند موضوع راهبردی نمایان شد که مهمترین آن، دخالت امارات در امور لیبی و نقش آن در متشنج کردن اوضاع در این کشور بود، که مغرب مخالف این مساله بود. همچنین موضوع جنگ عربستان و امارات علیه یمن و خارج شدن مغرب از اصطلاح ائتلاف سعودی برای حمله به یمن و نیز مخالفت مغرب با محاصره قطر بود، یکی دیگر از این مسائل، هدف قرار دادن منافع مغرب در غرب آفریقا و دخالت امارات در موریتانی همسایه جنوبی مغرب و همچنین بسیاری دیگر از مسائل حل نشده بین دو طرف بود.
روابط دیپلماتیک میان مغرب و امارات از حدود 45 سال پیش آغاز شد.
مغرب از اولین کشورهایی بود که از تشکیل کشور امارات حمایت کرد؟! سفارت امارات در رباط، با موافقت و نظر مساعد شیخ زاید بن سلطان بن آل نهیان در سال 1972 افتتاح شد.
شیخ زاید از آن زمان تلاش کرد تا این روابط را حفظ کند اما آنگونه که به نظر می رسد ولع توسعه طلبی و جنون سلطه در وجود محمد بن زاید، رمز تخریب این روابط تاریخی بوده و خواهد بود.
در پایان می توان گفت که محمد بن زاید پس از همه این ناکامی ها هنوز متوجه نشده است که روابط درست و استراتژیک میان کشور ها بر اساس یک سری سرمایه گذاری و افتتاح چند کانال شکل نمی گیرد، بلکه بر اساس احترام متقابل و دخالت نکردن در امور داخلی کشورهای دیگر است.